فکر آزادی به این عاجز سرشتیها تریست

عقده چندان نیست اما رشتهٔ ما لاغریست

تا بود ممکن نفس نشمرده کم باید زدن

ای ز آفت بیخبر دل کورهٔ مینا گریست

برق غیرت در جهات دهر وا کرده ست بال

چشم بگشایید، بسم الله ، اگر تاب آوریست

سیر عالم بی تامل زحمت چشم و دل است

شش جهت گرد است در راهی که رفتن سرسریست

سعی غربت هیچکس را برنیاورد از وطن

قلقل مینا هنوز آن قهقهٔ کبک دریست

فکر معنی چند پاس لفظ باید داشتن

شیشه تا در جلوه باشد رنگ بر روی پریست

تو به تو در مغز فطرت ننگ غفلت چیده اند

پنبهٔ گوشی که دارد خلق روپوش کریست

تا توانی از ادب سر بر خط تسلیم باش

خامه چندانی که بر لغزش خرامد مسطریست

در محبت یکسر مویم تهی از داغ نیست

چون پر طاووس طومار جنونم محضریست

تیره بختی هرچه باشد امتحانگاه وفاست

از محک غافل مباش ای بیخبر رنگم زریست

چون سحر از قمریان باغ سودای که ام

کز بهارم گر تبسم می دمد خاکستریست

قلقل مینا شنیدی بیدل ازعیشم مپرس

خنده ای دارم که تا گل کردمی باید گریست